- 4 - verið jafn myrkvuð af vantrú eins og nú. Við erum vissulega komin að 'þeim tíma, sem spámaðurinn sagði fyrir um, Degar "myrkur hvílir yfir jörðinni og sorti yfir l'jóðunixm" á trú- málasviðinu. Og aldrei hefur verið jafnmikil 'öörf eins og nú á |ví, að kraftur Guðs kesrleika birtist í lífi barna hans. Drottinn kallar til safnaðar síns: "Statt upp, skín hú, kví að ljós l'itt kemnr og dýrð Drottins rennur upp yfir Dér." Og f'að er ekki einungis vegna sannleiksatriðanna og gildi Deirra, sem söfnuður Guðs er "ljós heimsins, borg, sem stendur á fjall i (og) fær ekki dulist", hann er tað miklu fremur vegna bess, að ksarleikur Guðs, sem býr í hjörtum feirra, birtist öllum mönnxim í lífi heiíi'a. KÁrleikurinn nær til allra manna. Kærleikur Guðs nær til ails mannkynsins. "Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf." Biblían or full af bessum sann- leika spjaldanna milli. Esrleikur Guðs nær til allra manna í þeim tilgangi að frelsa hú frá dauða og gefa beim eilíft líf. Hann gaf eingetinn son sinn í dauðann, vegna f'ess að hann elskaði alla menn. Ef einhver maður glatast, er bað ekki vegna fess, að hann hafi ekki verið elskaður af Guði og notið umhyggju hans, hatnn glatast vegna fess að hann tók ekki við kærleikanum, sem gaf allt og sem er eilífur. fegar Guð kallaði Abraham úr Úr í Kaldeu, hafði hann í hyggju að blessa allt mannlcynið gegn um Abraham. Og í Nýja testamsntinu sjá- um við, að fessi tilgangur með Abraliam er fuilkomnaður 1 Kristi. þarmig hafði Guð í hyggju að gefa eingetinn son, sinn, hegar hann kallaði Abraham. Kærleikur Guðs leitaði að mann- legun vegi, sem gæti flutt hann til allra nanna, hegar hann kom til að frelsa fá frá eilífum dauða. Við munun eftir, að Guð gaf eingetinn son sinn til að £eir sem trúa glatist ekki. |)egar við virðum fyrir okkur öennan sannleika, verðum við undrandi. ^egar Guð gaf sonn sinn, l'á gaf hann ailt. Hann gat ekki gefið meira. Hamn átti ekki meira til að gefa. Hvers vegna gerði hann Dað? Til öess að við skyldum ekki glatast. Og við sjáum af t'essu, að Guð hlýtur að álíta Öað mjög Þýðingarmikið, að við eignumst eilíft líf. Glötun okkar hlýtur að vera voðaleg í augum hans. Og er l'að öá nokkuð einkennilegt að ritað er: "Eg hef eigi vell’óknun á dauða nokk- urs manns?" Og finnst okkur l'að óeðlilegt að Guð setur fram Þessa spurningu: "Ætli eg hafi l'óknun á dauða hins óguðlega,

Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68